23/5/11

Κάννες 2011



Με μια ταχύτατη τελετή, καμία δηλαδή σχέση με τα αμερικάνικα Όσκαρ, δόθηκαν χθές τα βραβεία του 64ου Φεστιβάλ των Καννών. Σε μια αρκετά πλούσια χρονιά, ίσως από τις καλύτερες εδώ και πολύ καιρό, ο πρόεδρος της επιτροπής Robert De Niro χρειάστηκε να απαντήσει σε ‘βαθυστόχαστες’ ερωτήσεις του τύπου « Γιατί δώσατε το βραβείου σεναρίου στοn Joseph Cedar ; » (για την ταινία Hearat Shulayim), να αντιμετωπίσει τις κουραστικές πλέον προκλήσεις του κατά τα άλλα πάντα ενδιαφέροντα Lars von Trier (ανταλλάζουμε μια δήλωση του Mallick με 40 του δανού σκηνοθέτη), ενώ στο τέλος έκανε μια διπλωματική μοιρασιά των βραβείων, δίχως πολλές εκπλήξεις. 

Σε ένα φεστιβάλ λοιπόν το οποίο φιλοξενούσε καινούργιες ταινίες από Aki Kaurismaki, Takashi Miike, Nanni Moretti, Pedro Almodovar, Nicolas Winding Refn, Nuri Bilge Ceylan, Jean-Pierre και Luc Dardenne (κυρίως διαγωνιστικό), αλλά και Kim Ki-Duk, Gus Van Sant και Bruno Dumont (στην κατηγορία Un Certain Regard), ξεχώρισε τελικά το Tree of Life του Malick (Χρυσός Φοίνικας), ο οποίος αναμενόμενα δεν εμφανίστηκε ποτέ, σε αντίθεση με τον πρωταγωνιστή του Brad Pitt, για τον οποίο λέγεται ότι το βραβείο θα μετονομαστεί πια σε Pitt dOr…  

Το Μεγάλο Βραβείο μοιράστηκε το τουρκικό αστυνομικό δράμα Once Upon A Time In Anatolia του Ceylan με τους συνήθεις υπόπτους αδελφούς Dardenne (Le Gamin au vélo), ενώ ο Refn (γνωστός από τα Pusher και Bronson) έφυγε με το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας. Η γνωστή ηθοποιός Kirsten Dunst ευχαρίστησε την επιτροπή που της έδωσε το βραβείο καλύτερης ερμηνείας για το Melancholia του εξοστακισμένου πλέον από το φεστιβάλ Trier, ενώ ο Dujardin μπορεί πλέον να ετοιμάζεται για διεθνή καριέρα μετά από τη βράβευσή του για τον ρόλο του στο The Artist του Michel Hazanavicius. Βραβείο επιτροπής στη γαλλίδα Maiwenn για το Polisse, ενώ το Un Certain Regard μοιράστηκαν εξ ημισείας ο Kim Ki-Duk και ο Andreas Dresen

Αυτά κάπως συνοπτικά για τα βραβεία και αναμένουμε τις ταινίες. Πιο αναλυτικά στο site του φεστιβάλ εδώ.

A.T.

21/5/11

Charlie Chaplin - Kid Auto Races In Venice (Henry Lehrman, 1914)


Καλοκαίρι του 1914. Ένα από τα πρώτα κινηματογραφικά συνεργεία ετοιμάζει τον βαρύ και ‘άκομψο’ εξοπλισμό του για να τραβήξει ένα φιλμ επικαίρων για τον αγώνα με παιδικά αυτοκίνητα, τύπου κάρτ της εποχής, κοντά στην αποβάθρα της Venice, στην Καλιφόρνια.

Βρίσκουν τα κατάλληλα σημεία, τις σωστές γωνίες, βάζουν τις κάμερες στις επικίνδυνες στροφές. Οι αστυνομικοί ελέγχουν το πλήθος κόσμου που έχει προσέλθει στην αποβάθρα και όλα είναι έτοιμα για τον αγώνα και τους κινηματογραφιστές μας... Κοντά όμως στη γραμμή του τερματισμού, ανάμεσα στον κόσμο, στην άκρη του πλάνου διακρίνεται ένας περίεργος τύπος. Ένας αστυνομικός προσπαθεί να τον απομακρύνει. Μοιάζει σαν να’ναι μεθυσμένος. Με αλλόκοτο ντύσιμο, κάτι ανάμεσα σε αλήτη και τζέντλεμαν, ο τύπος με το τσιγάρο στο χέρι βγάζει το καπέλο στον αστυνομικό και απομακρύνεται, μπαίνοντας όμως ακριβώς μπροστά από την κινηματογραφική μηχανή. Την αντιλαμβάνεται, κοιτά κατευθείαν στον φακό, φτιάχνεται και φεύγει, για να ξαναπεράσει όμως αμέσως μετά από μπροστά και πάλι. Ο σημερινός θεατής τον έχει πια αναγνωρίσει. Είναι ο Charlie Chaplin, και η πρώτη γνωστή εμφάνιση του ‘Αλήτη’ του... Για το τότε κοινό όμως είναι μια τελείως άγνωστη φυσιογνωμία, ένας σχετικά ενοχλητικός, μεθυσμένος περαστικός που παρεμβαίνει στην κινηματογράφιση...

Το πλάνο αλλάζει... Βλέπουμε εικόνες από το πλήθος. Και πάλι όμως ο φίλος μας είναι καθισμένος μπροστά, στην άκρη της οθόνης. Αντιλαμβάνεται την κάμερα, σηκώνεται, ποζάρει μπρος από το πλήθος, μπαίνει και πάλι μέσα στο πλάνο, μιλά με τον σκηνοθέτη δείχνοντας του σε ποιά κατεύθυνση να συνεχίσει το τράβελινγκ η κάμερα. Ο σκηνοθέτης τον σπρώχνει θυμωμένα. Όσο όμως και να τον διώχνουν από το πλάνο, ο περαστικός επανέρχεται, χαλάει τις λήψεις, δίνοντας το δικό του σόου, ενώ στο φόντο οι αγώνες συνεχίζονται και ο κόσμος μοιάζει πια να παρακολουθεί περισσότερο τον καυγά ανάμεσα στο σκηνοθέτη και τον ανεπιθύμητο ‘κομπάρσο’ παρά την ατραξιόν της ημέρας...

Ένα σπάνιο κωμικό ψευδοντοκιμαντέρ, με μια μοναδική απλότητα και παράλληλα μια σπάνια πρωτοτυπία και φρεσκάδα, έναν αιώνα σχεδόν από το γύρισμά του, το Kids Auto Races In Venice αποτελεί το ξεκίνημα μιας από τις ομορφότερες και πιο καθοριστικές ιστορίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ενώ παράλληλα θέτει και το ερώτημα για τον ηθοποιό, την ερμηνεία και τον αυτοσχεδιασμό, το κοινό και τους κομπάρσους, το ντοκιμαντέρ και την ταινία μυθοπλασίας, καθώς δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το ποιοί εμηνεύουν και ποιοί απλά παρίστανται στα γυρίσματα. Έτσι ο Chaplin υποδύεται τον περαστικό ο οποίος παίζει τον ρόλο του ηθοποιού, ενώ  ο πραγματικός σκηνοθέτης της ταινίας ερμηνεύει τον σκηνοθέτη (πρόκειται για τον Henry Lehrman). Και το πλήθος όμως το οποίο απλώς παρακολουθεί, μπλέκεται ξαφνικά με το θέαμα και γίνεται και αυτό μέρος του καθώς αντιδρά στη ‘μάχη’ ανάμεσα στον άγνωστο περαστικό-ηθοποιό και τον ηθοποιό-σκηνοθέτη, και αποτυπώνεται στον κινηματογραφικό φακό, παίζοντας ουσιαστικά το ρόλο του κοινού σε ένα ψευδο-ντοκιμαντέρ, το οποίο ο θεατής της εποχής μπορεί να δεί τόσο ως μια ταινία-fiction, όσο όμως και ως ένα φιλμ επικαίρων.

Α.Τ.

Την εξαιρετική αυτή μικρού μήκους ταινία μπορείτε να δείτε εδώ :