Ένα βράδυ πήγα σινεμά με τη Γιαγιά. Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα κι ήμουν ευχαριστημένη. Στις εικόνες που ήτανε στην πόρτα μια Κυρία χόρευε πάνω σ' ένα τάφο.
"Την ταινία τη λένε 'Τα Κόκκινα Παπούτσια'", μου είπε η Γιαγιά.
Μου αγόρασε ένα γλυφιτζούρι και σβήσανε τα φώτα.
Κοιτούσα τις εικόνες που τρέχαν μόνες τους πάνω στον τοίχο. Μια Κυρία είχε φορέσει κάτι κόκκινα παπούτσια και χόρευε συνέχεια, δεν μπορούσε να τα βγάλει, ούτε να σταματήσει το χορό. Όλα ήταν τόσο ωραία, που έσφιγγα με τα χέρια μου το κάθισμά μου για να μην φωνάξω, κι η Κυρία χόρευε μέσα σε κίτρινα χωράφια, πηδούσε φράχτες, χόρευε από πόλη σε πόλη, δεν μπορούσε να βγάλει τα παπούτσια της, έκλαιγε και χόρευε ώσπου να κάνει διάλειμμα το σινεμά.
Τα μάτια καρφωμένα πάνω στον άσπρο τοίχο, δεν κουνούσα διόλου, μην μου ξεφύγει καμιά εικόνα. Τα φώτα σβήσανε κι η Κυρία άρχισε πάλι να χορεύει.
"Έτσι θα είναι" σκέφτηκα "όλα τα σινεμά, θάχουνε την ίδια Κυρία με τα κόκκινα παπούτσια που θα τρέχει από σινεμά σε σινεμά για να χορέψει, γι' αυτό κάνουνε και διάλειμμα, για να προφτάσει."
Η Κυρία χόρευε όλο και πιο γρήγορα, είχε γεράσει, όταν ξαφνικά μπόρεσε να βγάλει τα παπούτσια της. Ξάπλωσε αποκαμωμένη πάνω σ' ένα τάφο, δεν άντεξα κι ετρεξα να την αγκαλιάσω, έπεσα πάνω στον τοίχο, η Κυρία τρόμαξε κι εξαφανίστηκε.
"Κυρία, Κυρία, μην τρομάζετε", φώναξα, "τελειώστε το χορό σας κι ελάτε μετά στο σπίτι να τρέξετε και πάνω στους δικούς μας τοίχους".
Αλλά η ωραία Κυρία είχε φύγει, και πάνω στον τοίχο ήταν μια άλλη εικόνα. Έπεφτε βροχή, μεγάλα δέντρα τραγουδούσαν, και τα κόκκινα παπούτσια λαμπύριζαν μόνα τους κάτω απ' το φεγγάρι.
Ήμουν ακόμα κολλημένη στον τοίχο, όταν η Γιαγιά με άρπαξε απ' τα μαλλιά, ανάψανε τα φώτα, και μια γριούλα άρχισε να πουλάει φυστίκια και πορτοκαλάδες.
"Την ταινία τη λένε 'Τα Κόκκινα Παπούτσια'", μου είπε η Γιαγιά.
Μου αγόρασε ένα γλυφιτζούρι και σβήσανε τα φώτα.
Κοιτούσα τις εικόνες που τρέχαν μόνες τους πάνω στον τοίχο. Μια Κυρία είχε φορέσει κάτι κόκκινα παπούτσια και χόρευε συνέχεια, δεν μπορούσε να τα βγάλει, ούτε να σταματήσει το χορό. Όλα ήταν τόσο ωραία, που έσφιγγα με τα χέρια μου το κάθισμά μου για να μην φωνάξω, κι η Κυρία χόρευε μέσα σε κίτρινα χωράφια, πηδούσε φράχτες, χόρευε από πόλη σε πόλη, δεν μπορούσε να βγάλει τα παπούτσια της, έκλαιγε και χόρευε ώσπου να κάνει διάλειμμα το σινεμά.
Τα μάτια καρφωμένα πάνω στον άσπρο τοίχο, δεν κουνούσα διόλου, μην μου ξεφύγει καμιά εικόνα. Τα φώτα σβήσανε κι η Κυρία άρχισε πάλι να χορεύει.
"Έτσι θα είναι" σκέφτηκα "όλα τα σινεμά, θάχουνε την ίδια Κυρία με τα κόκκινα παπούτσια που θα τρέχει από σινεμά σε σινεμά για να χορέψει, γι' αυτό κάνουνε και διάλειμμα, για να προφτάσει."
Η Κυρία χόρευε όλο και πιο γρήγορα, είχε γεράσει, όταν ξαφνικά μπόρεσε να βγάλει τα παπούτσια της. Ξάπλωσε αποκαμωμένη πάνω σ' ένα τάφο, δεν άντεξα κι ετρεξα να την αγκαλιάσω, έπεσα πάνω στον τοίχο, η Κυρία τρόμαξε κι εξαφανίστηκε.
"Κυρία, Κυρία, μην τρομάζετε", φώναξα, "τελειώστε το χορό σας κι ελάτε μετά στο σπίτι να τρέξετε και πάνω στους δικούς μας τοίχους".
Αλλά η ωραία Κυρία είχε φύγει, και πάνω στον τοίχο ήταν μια άλλη εικόνα. Έπεφτε βροχή, μεγάλα δέντρα τραγουδούσαν, και τα κόκκινα παπούτσια λαμπύριζαν μόνα τους κάτω απ' το φεγγάρι.
Ήμουν ακόμα κολλημένη στον τοίχο, όταν η Γιαγιά με άρπαξε απ' τα μαλλιά, ανάψανε τα φώτα, και μια γριούλα άρχισε να πουλάει φυστίκια και πορτοκαλάδες.
Μαργαρίτα Καραπάνου, Η Κασσάνδρα και ο Λύκος
(για την αντιγραφή, ΜΜ)
(για την αντιγραφή, ΜΜ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου